Your health is my passion

Mijn klachten begonnen toen ik zestien was. Het leek onschuldig, wat nek- en schouderpijn. Maar
langzaam kroop de pijn dieper mijn leven in. Hoofdpijn, tinnitus, kaakklachten, chronische vermoeidheid. Er waren dagen dat ik nauwelijks naar school kon. Toch beet ik me vast in mijn studie. Ik  wilde begrijpen wat mijn lichaam me probeerde te vertellen. Misschien studeerde ik wel fysiotherapie omdat ik hoopte dat ik mezelf kon genezen. Als ik nou maar alles wist over het menselijk lichaam, dacht ik, dan kon ik mezelf vast en zeker beter maken. Toch? De realiteit bleek anders. Hoe meer ik leerde over spieren, botten, pezen, origo’s en inserties, hoe meer ik besefte dat niet alle pijn daar vandaan komt.

Er brak iets in me toen ik doorkreeg dat de reguliere zorg geen echt antwoord had op mijn klachten. Ik was jong, maar voelde me oud en verslagen. Er waren  momenten dat ik dacht:
misschien is dit alles wat het leven voor mij te bieden heeft. Misschien is het beter als het stopt.
Stoppen met leven voelde beter dan in deze staat door moeten met het leven. Gelukkig bleef ik zoeken en probeerde alles. Fysiotherapie, osteopathie, chiropractie, alternatieve behandelingen, talloze scans, bioresonantie, infraroodtherapie, hypnose, ayahuasca, bloedonderzoeken,
supplementen, acupunctuur. Dit alles leidde tot pure wanhoop. Niets hielp blijvend.

Tot ik in aanraking kwam met een nieuwe manier van kijken: de theorie dat pijn niet altijd een
lichamelijk defect is, maar vaak een beschermingsmechanisme van het brein. Ik hou zelf heel erg
van de term: Perceived Danger Pain.